Genç Tatanga

Çark Caddesi’nden Stadyum’a, görünürde taraftar yoktu. Yanılmışım; işte binlerce!
Ansızın öyle, gökten yağar gibi görünüverdiler..

Yaya kaldırımından evine gecikmiş gibi birkaç kişi, durup baktılar.. Bakılmayacak gibide değil ki… Bir acayip. Stadyum’da atkılı, yeşil siyah renkli binler sıralanmışlar.. Bin tanık ister yaşadıklarına. Gene de 15 tabura yakındı sayıları.

Tatanga davula bir tokmaktırki, vurdu… Tokmağı eli değilde, elini davul vurdu sandım..

Neydi, neyin nesiydi bu Tatangalar? Aydan mı inmişlerdi, ne? Olmaz olmaz, her şey olur. Ama öyle bir istekliydilerki, anlatılmaz yaşanır..

Geride kalan taraftarlar, stat’a vaktinte yetişmek için olacak, dolu dizgin gidiyorlardı… Öyle bir gidiyorlardı ki… Ardından genç tatanga’lar ölesiye koşuyor, düşe kalka kovalıyordu onları.. “Beni de alın stat’a sığınırım bir köşeciğe.. Beni sevdamdan yalnız bırakmayacaksınız değil mi?”

Çığlıklar tizleşerekten gitgide, bir iki dakika daha duyuldu..
Caddeye bakan pencereler açıldı birer ikişer. Elinde bir bayrak, bir gölge belirdi camlardan birinde, bir göz attı aşağıya..

Bu “Yeşil Siyah” adamlar arasında Birer Birer Tatanga’lar, üzülüyordu bu çocuklara.. Çöp gibi bacaklarıyla stadyuma gireceğim diye yırtınan yavrulara.. Gözleri dikilmiş ağabeylerine sevimli sevimli bakıyorlardı.. Ağabeyleri onlarada öğretiyordu Sakaryaspor’lu olmanın gururunu. Onlarıda maçlara götürüyorlardı.. Öyle seviniyorlardı ki, artık onlarda bir Sakaryaspor taraftarlarıydı..

Onlar içinde tek bir hedef vardı artık, küçük yaşından başlamış, gidebildiği yere kadar gideceği Yeşil Siyah’ı vardı. Gönülleri takımını desteklemek ile dolup taşmıştı.

O ufak ağızlarından çıkan “Yeşil Siyah” sözleri vardıki, görülmeğe değer..
Bağırıyordu, bağırıyordu ki, “Yeşil Siyah” diye, kendini belli ediyor ve her zaman burada olacağını bir kez daha anlatıyordu.

Artık Bende Bir “Genç Tatanga” yım diyordu..

İşte o gün bir kez daha kanım kaynadı, hasret kaldım sana.. Gözlerimi ayıramadım senden..
O haykırışına, o “Yeşil Siyah” sevdanı yansıtışına…